Bir çocuk sahibi olamamak hep bir sızıydı Atatürk'ün yüreğinde. O acısını hiç gizlemedi...

Bir baloda Asaf İlbay, on altı yaşındaki kızını Atatürk'le tanıştırdı. Sohbet neşeli sürürken o anlarda Atatürk'ü hüzün bastı. Asaf Beyi göstererek söz açtı:

- Asaf ile bir mahallenin çocuğuyuz. Belki aynı yaştayız da. Demek ben de vaktiyle evlenmiş olsaydım, on altı yaşında bir çocuğum olacaktı!"

Gözleri yaşarmıştı. Durumu fark eden Asaf İlbay'ın eşi hemen söze girdi:

- Paşam, bütün millet sizin çocuklarınızdır, dedi.

Derin bir iç çekti, "Doğru, işte ben de bununla avunuyorum..." dedi...

Yaşamının bir gerçeği de bu olacaktı; hep başkalarının çocuklarını sevmek, okşamak, kendi çocuğuymuşçasına bağrına basarak yüreğini avutacaktı. Gözlerinde nem, sesi buruk konuştu: